بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
عصر حضرت امام رضا 
بود، (حسین بن عمر) می گوید: «من قبلا در مذهب واقفی بودم .» (یعنی معتقد بودم که امام کاظم زنده است و امام قائم می باشد و بعد از او دیگر امامی نیست). در همان زمان به حضرت رضا رسیدم، قبلا پدرم از پدر بزرگوارشان هفت مسأله پرسیده بود که امام کاظم شش مسأله را جواب داده بود و به هفتمین مسأله جواب نداده بود!؟
من با خودم گفتم: (به خدا همان هفت مسأله را باید از حضرت رضا بپرسم، اگر پاسخ گفت، دلالت بر صدق امامتش می کند). من مسائل را از امام رضا پرسیدم، آن حضرت نیز جواب شش سؤال را همانند جواب پدرش بدون کم و کاست داد، ولی از جواب سؤال هفتم، خودداری کرد، (هفتمین سؤال این بود که) پدرم به پدر حضرت رضا گفته بود: «من در روز قیامت در پیشگاه خدا شکایت و احتجاج می کنم که تو می گویی (برادر بزرگت) عبدالله افطح امام نیست». آن حضرت دستش را بر گردنش نهاد و فرمود: «آری در قیامت در پیشگاه خدا در این مورد بر ضد من احتجاج کن، هر گناهی داشت آن را به گردن می گیرم.»
هنگامی که با حضرت رضا خداحافظی کردم، آن حضرت به من فرمود: «هر کس که شیعه ما است هنگام بلا و بیماری، صبر و استقامت کند، پاداش هزار شهید برای او نوشته می شود.» من با خود گفتم، یعنی چه؟ سخنی درباره بیماری و بلا در میان نبود تا آن حضرت چنین بفرماید، ولی وقتی که رفتم در بین راه به بیماری (عرق المدینی) مبتلا شدم (یعنی ریشه ای در پای من بیرون آمد) درد شدید این بیماری، بسیار طاقت فرسا بود.
سال بعد در سفر حج، به حضور امام رضا رسیدم و جریان را گفتم، هنوز اندکی از درد پا باقی مانده بود، به حضرت رضا عرض کردم: «قربانت گردم، دعای دفع بلا بخوانید» من پایم را دراز کردم، فرمود:«این پایت باکی ندارد، پای سالمت را نشان من بدهم». من پای دیگرم را به حضرت نشان دادم، آن بزرگوار دعای تعویذ خواند، وقتی بیرون رفتم، طولی نکشید که آن ریشه بیرون آمد و دردش اندک گردید.
منبع: - باب ما یفصل به دعوی المحق و المبطل ، … حدیث 10 ، ص 354 - ج 1
وجیزه: هیچ کودکی نگران وعده بعدی غذایش نیست،زیرا به مهربانی مادرش ایمان دارد، ای کاش م.ن هم مثل او به مولایم ایمان داشتم!
پیکایل،شکار لحظه ها